Eşyan, ne zaman unuttun beni? daha benleyken mi unuttun? Her şeyi mi unuttun? Benden,bana bakarken mi vazgeçtin?En fenası ne biliyor musun? En fenası buradan çıkacağımı hayal etmek..Ben buradan çıkacağım.Sen kapıda beni bekliyor olucan.Ağlıyorsun.. Ben çok yaşlanmışım,ama sen aynısın;ağlıyosun..Ben hem ağlama istiyorum,kıyamıyorum;Hem de daha çok ağla istiyorum, yetinemiyorum.Ben gidiyorum sen peşimden geliyorsun..En fenası ne biliyo musun?Sen bu hayali hak etmiyorsun, yine de hayal etmeden yaşayamıyorum.Ben bu kapıdan hiç çıkamıcam.Ama hayalimde sen bu kapıda beni bekliyosun.Ve ben o hayali kurmadan kendi içimde duramıyorum.O yüzden sen bu soruyu hiç ama hiç hak etmiyorsun. Ama sormadan da duramıyorum. Hepsi yalan mıydı Eyşan? Beni bir gün bile sevdin mi? Hepsi oyun muydu? Ben buradayken gerçeği söyleyemiyeceğini biliyorum;ama bak ben artık yokum..Artık beni kandırmana gerek yok Eyşan. Kimse duymayacak seni. O yüzden doğruyu söyle. Başından beri oyun muydu her şey? Yoksa bir ihtimal var mıydı?Senin beni hep sevdiğin,mutlu olduğumuz bir ihtimal..Bi an için bile varmıydı?

Vardı Ömer..Vardı…Herşey oyun değildi..Yemin ederim değildi..Bak kimse yok, sen de yoksun.O yüzden inan bana n’olur,yemin ederim bi ihtimal daha vardı.