Söyleyecek çok şey vardı belki.

Varlığın mutluluk kaynağım değil artık diyebilirdi. Dokunduğunda kendini unutan ve sen olan bir beden, aklına sen geldiğinde görenlerin ne düşüneceğini umursamadan kendi kendine gülümseyen bir yüz, beraber yapacaklarınızı düşünen ve sonsuz güvenle kendini teslim etmiş bir ruh yok diyebilirdi.

Bütün hatayı karşısındakine yükleyebilirdi. Senin yüzünden ile başlayıp senin için neler yaptıma bağlayabilirdi. Tam tersi bütün yükü kendi sırtına alıp yine kendisinin avukatı olmadan savcısı, hakimi ve celladı olabilirdi.

O sadece “herkes gibisin” dedi

Söylenebilirdi pek çok şey… Ama hiç bir söylem bu kadar ağır olmazdı.

Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
Onlardan kalbime sevda geçmiyor
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor
Çünkü bence şimdi herkes gibisin

Yolunu beklerken daha dün gece
Kaçıyorum bugün senden gizlice
Kalbime baktım da işte iyice
Anladım ki sen de herkes gibisin

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karıştı şimdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de şimdi herkes gibisin 

NAZIM HİKMET  (1918) – Yaz – Kadıköy