‘Biz olma alışkanlığından ben olabilmeye…’

Biz olmak aslında bir anda olamıyor bildiğimiz gibi. Ne çok emek, ne çok kaygı, ne çok korku, bir o kadar da heyecanı, sevgiyi bazen de aşkı barındırıyor içinde. Öylesine olmayan ’Biz kavramı’ savaştığımız ya da hayatın akışında fark etmeden gerçekleşen bu kavram ben, sen atışmalarından tekrar bizi kabul edemediğimiz bir döngüyle son bulabiliyor. Ve biz olmayı reddedebiliyoruz.

Biz olmaktan neden vazgeçeriz peki? Biz olmama kararını ben olarak verebiliriz, veya partnerimiz bu kararı verebilir. Bazen biz olarak biz olmanın iyi gelmediği görür bitiririz. Bazen de bitirmeye hazır olmadığımız bir anda ben olarak kalırız.

Vazgeçmek ne kadar söylemesi, yargılaması kolay gibi gözükse de; biz olabilmenin artık mümkün olmadığına işaret eden göstergeleri görmüş olmak, bunları değerlendirmek, duygularını dinlemek için uzun zamanlar harcamak, bu süreçte acılar çekmek, yeri geldiğinde inkar ettiklerimizle yüzleşmek, hayaller kuramamak, mutsuz olmak, bizin çözemedikleri ile yüzleşmek, bizin saygısının azaldığına tanıklık etmek ve her ilişkinin kendine özel yüzlerce farklı sebebi ben olmanın ağır bastığı bir sistemde barınmayı tercih ettirebilir.

Geçmişte yaşadıklarımızı kabul etmeliyiz ama bir sonuca varmadan. Biz ne yaşadık? ‘Biz’ ilişkinin başında nasıldı, sonra nasıllardı? Neler değişti? Neler yaşandı, neler hissettirildi? Bunlar için neler onarılmaya çalışıldı, ne kadarı başarılı oldu, ne kadarı bize acı çektirmeye devam ediyor?

Bize en güzeli ve en doğrusu gibi görünün fotoğraf karelerimiz, somut olarak biz yan yana olduğumuz için mutluyuzun değil, ben ve sen olarak da mutlu iki kişinin hikayesiyle mümkün. Biz olabilmek çok kıymetli duyguları açığa çıkarsa bile her biz mutlu olmak zorunda değildir.

Ben olabildiğimiz zamanlarda beni neyin mutlu ettiğini ve ihtiyaçlarımın neler olduğunu keşfetmek daha sağlıklı ilişkiler kurmayı kolaylaştıracaktır. Her ’ben’ kendisine kendi sevgisini verebilmeyi öğrenmeli önce. Kendinizi çok sevin.