Türkiye Komünist Partisi Genel Sekreteri Kemal Okuyan soL haber portalındaki köşesinde bugün “Solculuk nedir?” başlıklı bir yazı yazdı.
Rıdvan Dilmen’in oyunu Erdoğan’a vereceği açıklamasını kıymetlendirerek başlayan Okuyan, yazısında solun tarihî manası ve prensiplerinin neler olduğuna vurgu yapıyor.
“Sol, emekçi sınıfı ile sermayenin uzlaşmayacağını kabullenmek, bu uzlaşmayı şu ya da bu nedenle masaya sürmemektir. Şimdiki bir sözle sol, emekçi ile işvereni helalleşmeye zorlamamaktır.” diyen Okuyan’ın yazısının tamamı şöyle:
Rıdvan oyunu Erdoğan’a verecekmiş, memleket haberlerine bakarken gözüme çarptı. “Rıdvan kim” diye merak eden olabilir, topçu olan, “Şeytan” lakaplı. Şimdilerde yorumculuk yapar. Çok yorgunsanız, hayatın zorlukları sizi bunalttıysa, 15-20 dakika zihinsel detoks niyetine izleyebilirsiniz. Baskı, zulüm, sömürü, hayat pahalılığı üzere problemlerden uzaklaşır, daha “önemli” problemlerin dünyasına sürükleniverirsiniz. Yalnız süreyi âlâ hesaplamak gerek, işin ucunda rahatlayacağım derken, aptallaşmak da var.
Seyir sporlarının egemenlerin elinde kitlelere nasıl uyuşturucu tesiri yaptığını kavrayan futbolcuların sayısı hiç de az değil elbette. Rıdvan onlardan değildi, tam bilakis sonuna kadar yararlandı futbol sanayisinin nimetlerinden.
Aslında Aziz Nesin’in 1962 yılında ülkemiz hiciv sanatına kazandırdığı “ne sağcıyız ne solcu, futbolcuyuz futbolcu” ekolünün en uyanık temsilcilerinden biri Rıdvan.
Ne farklı ki, Aziz Usta’nın apolitizmin sistemin ve sağcılığın hizmetinde olduğunu anlatmak için yarattığı tekerleme, 1970’lerde bir beceri üzere dillendirilir hale gelmişti. Solculuk ve sağcılığın boş işler olduğunu tez ediyorlardı!
Çünkü sağcılık daima utanılacak bir olguydu. Kökeninde hükümdardan yana olmak, monarşiyi savunmak vardı. Cumhuriyet zıtlığı, dincilik, milliyetçilik, beşerler ortası eşitsizliğin doğal ve kaçınılmaz olduğu safsatası…
Sola kızarlar, küfrederler lakin bir yandan da solun itibarını kabul etmek durumunda kalırlar. Zira sol eşitliktir, kardeşliktir, adalettir…
Evet, sağ-sol ayrımı 1789 Fransız Devrimi’nin eseri. Ulusal Meclis’te Kralcıların sağda, Cumhuriyetçilerin solda oturmasıyla siyasal literatüre giren bu kavram, “ılımlı”ların da ortaya yerleşmesiyle yeni bir içerik kazandı.
Solda oturanlar toplumsal eşitsizlikleri sorguluyor, laikliği savunuyor, mevcut nizamı değiştirmeye çalışıyordu. Sağdakiler ise yıkılmakta olanı kurtarmaya çalışan gericilerdi.
Zamanla sağcı olmayı kabullenmek bayağı cüret işi haline geldi. Koparılan bütün yaygaraya rağmen “sol” prestijli bir konumlanıştı, sağ köhne olanı temsil ediyordu.
Lakin Fransız İhtilali bir büyük ihtilal olsa da sonuçta ilericiliği sonlu ve süreksiz bir sınıfın damgasını yemişti: Burjuvazi! Geniş halk kitlelerini eşitlik, kardeşlik teziyle peşine takan burjuva sınıfı, kısa mühlet içinde kendi egemenliğini sağladı ve devrimci mefkureleri unuttu, dahası onlara saldırmaya başladı.
Bu taarruzlarda “sağ” her vakit emrindeydi fakat “sol”u da kendi egemenliği altına almaya çalışıyordu giderek güçlenen sömürücü sınıf. Prestijsiz ve bir dizi berbatlığın açık savunucusu sağ, burjuvazinin istediği üzere yönetmesine asla yetmiyordu.
Bu manada en tesirli operasyon 20. yüzyılın başında, milletlerarası personel hareketini temsil eden toplumsal demokrasiye yapıldı. Aslında içten içe çürümekte olan toplumsal demokrat partilerin en değerlileri, başta Almanya’daki, emekçi sınıfının çıkarlarına sırt dönerek sermaye sınıfına hizmet etmeye başladılar.
Komünist partileri bu ihanetin ortaya çıkardığı boşluğu doldurmak, personel sınıfını devrimci bir siyasi programla temsil etmek için kuruldu. Fakat artık sol kavramına ait bir karmaşa yaşanmaya başlamıştı. Başkaları bir yana, toplumsal demokrasi ve komünizm solun temel bileşenleri olarak değerlendiriliyordu. İşin gerçeği, 1789 yılında sol İhtilal Partisiydi, sağ ise Tertip Partisi ve bu kriterlerle, toplumsal demokrasinin “sol” olarak kıymetlendirilmesi saçmaydı.
Zaten, toplumsal demokrat partiler içinde her vakit en kıymetli yeri tutan, artık de bir sefer daha yeni hükümetin en büyük ortağı olan Alman Toplumsal Demokrat Partisi, 1918’den itibaren tam manasıyla sermaye egemenliğini temsil eden, onu en güç dönemeçlerde kurtaran, birçok kritik uğrakta karşı devrimci konumlanış içine giren bir Tertip Partisi’dir. Lakin “sol” diye bilinir.
Bilinir zira dediğim üzere, sol prestijlidir, “sol”u oynamak, kitleleri aldatmak için bir fırsattır. Solun tarihî meşruiyeti o kadar güçlüdür ki, buraya hitap etmeyen bir sistemin kolu kanadı kırılır, uzun müddet ayakta kalamaz.
Bunun en tuhaf örneği, 1974 Karanfil Devrimi’nden sonra Portekiz’de yaşandı. Ülkenin sosyalizme yönelme tehlikesi vardı, komünist parti süratle güçleniyordu, bu nedenle sistem partileri de solcu olmaya karar verdiler. Karanfillerin açtığı Portekiz’de Komünist Parti’nin (PCP) karşısına NATO ve büyük monopoller tarafından çıkarılan iki ana partinin ismi Sosyalist Parti ve Toplumsal Demokrat Parti’ydi!
Yıllarca Portekiz’de “sol” iki Sistem Partisi bir de Komünist Parti ile anıldı, sağ ise ortada yoktu!
Türkiye’de de o ana kadar “ne sağcıyız ne solcu” prensibiyle hareket eden CHP’nin 1960’ların sonunda apansız ortanın solunu keşfetmesi de birebir paniğin eseriydi, merkezde durmak yetmiyordu sistemin savunulmasına…
Şimdi…
Bu çeşitten akımlara ve partilere bel bağlayan kitlelerin algısından büsbütün bağımsız olarak, toplumsal demokrasi hiçbir biçimde sol değildir. Toplumsal demokrasi Düzen’in savunulmasıdır, toplumsal demokrasi işçi sınıfların aldatılmasıdır, toplumsal demokrasi antikomünizmdir, toplumsal demokrasi eşitsizliğin fakirlere kelamım ona ıslahatlarla kabul ettirilmesidir.
Sosyal demokrasinin memleketler arası örgütü Sosyalist Enternasyonal’dir. Türkiye’den bir partinin üye, başka bir partinin danışman üye olduğu bu memleketler arası kuruluşun da solculukla bir ilgisi yoktur. NATO’culuk yapan, bilhassa Avrupalı büyük monopollerin çıkarlarını temsil eden Sosyalist Enternasyonal, dünyada heyeti mevcut sistemin sürdürülmesi için sermaye sınıfının sola düşürdüğü uğursuz bir gölgedir.
Bu gölgenin motor gücü Alman Toplumsal Demokrat Partisi’dir. Sağcı bir partidir.
Bu partinin şu anda koalisyon kurduğu Yeşiller de yıllar evvel Almanya’da “sol” kavramını bulanıklaştırmak, toplumsal demokrat partinin gerçek yüzünü fark etmeye başlayan kitleleri bu kere radikal bir telaffuz ve çevreci bir kimlikle sisteme bağlamak için fonksiyon üstlendi. Yeşiller Partisi uzun bir mühlet boyunca, tertip dışı bir aktör, sol kıymetleri yeni bir anlayışla güçlendiren bir parti sanıldı.
Bugün dünyanın en güçlü emperyalist ülkelerinden biri olan Almanya’nın Dışişleri Bakanı Yeşiller Partisi’nden!
O misyonu layıkıyla yerine getirecek Alman monopolleri ismine. Zira Yeşiller Partisi, Almanya’nın en Amerikancı, NATO’cu siyasi oluşumu. Militarist bir telaffuzla Almanya’nın daha etkin bir dış siyasete yönelmesi için efor harcıyor bu parti.
Şimdi 1789’a geri dönelim. Fransız İhtilali sırasında Cumhuriyetçilerin temel hareket noktası “eşitlik”ti. Buna nasıl ulaşılacağına dair kanıları yetersizdi lakin sınıfsal bir bakış açısına sahiplerdi. Bu manada cumhuriyetçilik ve laiklik sınıfsal bir temele yerleşiyordu.
Sonra bir öbür büyük ihtilal yaşandı. 1917 Rus Ekim İhtilali ile birlikte, eşitliğin sağlanması için gerçekçi ve hayata geçirilebilir bir tarihi bakış açısına sahip olan Marksizmin kılavuzluğunda insanlık büyük bir kuruluşa yöneldi.
Devrim Partisi’ni personel sınıfı, Tertip Partisi’ni burjuvazi temsil ediyordu. Sol sosyalizmdi, sağ kapitalizm.
Emek solda, sermaye sağdaydı ve bu tarihi bir sadeleşmeydi.
Günümüzde 1789’dan beri ilerlemenin sembollerinden olan laiklik ve Cumhuriyetçiliğin mevcut tertipte ayaklar altına alınmasının kaynağı da bu sadeleşmedir. Sermayenin olduğu yerde laiklik ve cumhuriyet en fazla bir karikatürdür.
Ve her şeyin başı, sınıfsaldır. Emek-sermaye çelişkisi, emekçi sınıfı ile işverenler ortasındaki aksilik, siyasetin bir dizi başlığından bir tanesi değildir; bütün meselelerin üstünde bir belirleyendir.
Sol, emekçi sınıfı ile sermayenin uzlaşmayacağını kabullenmek, bu uzlaşmayı şu ya da bu nedenle masaya sürmemektir. Şimdiki bir sözle sol, emekçi ile işvereni helalleşmeye zorlamamaktır.
Sol, sermaye nizamında emekten yana bir yük koyarak “adil bir kapitalizm” palavrasına hizmet etmek değil, işçi sınıfların o sistemi yıkması için gayrete örgütlenmesine yardımcı olmaktır.
Sol, Erdoğan’a oy vereceğim derken bile “CHP’ye oy veriyordum” diyerek solduyuya da hitap etmek isteyen Rıdvanlara Aziz Nesin üzere Zübük muamelesi yapmaktır.
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı